Schutterij St. Martinus Maasbree

Algemene informatie

SCHUTTERIJ SINT MARTINUS MAASBREE 1886

Schutterij St. Martinus uit Maasbree is opgericht op 1 juli 1886. Bij de oprichting werd ook een ziekenfonds verbonden aangezien hier toen een grote behoefte aan bestond. Het eerste bestuur bestond uit Louis Vaessen (voorzitter), Jean Berkers (secretaris), Joh. Hermans (penningmeester), Jean Grubben, Jos Vaessen en Mart Berden. Bij de oprichting bestond de schutterij uit 65 leden. Het eerste Koningsvogelschieten had op 17 mei (dus voor de oprichtingsdatum) plaatsgevonden en het was G. Vaessen die het geluk kende om als eerste Koning van de nieuwe schutterij te fungeren.
Schieten en het gezamenlijk dragen van lasten, verbonden aan ziekte lijkt in onze moderne tijd met alle mogelijke sociale voorzieningen een vreemde combinatie. Men zou zelfs de Maasbreese schutten ervan gaan verdenken, dat zij zodanig gevaarlijk met het schietijzer omgingen dat de oprichting van een ziekenfonds noodzakelijkerwijs aan de schutterij verbonden moest worden, wilde men het ledental op peil houden. Toch hebben koster Lowie Vaessen en zijn medeoprichters het in 1886 niet zo slecht bekeken. Zij wisten het aangename met het nuttige te verenigen. Wie in die jaren door ziekte of ongeval getroffen werd, werd daarmee meestal gevoelig in zijn inkomsten geraakt. Dankzij het lidmaatschap van de schutterij kreeg men nu echter ziekengeld: ongeveer 50 cent per dag in de zomermaanden, een dubbeltje minder in de wintertijd, toen ”bedragen om mee naar huis te nemen”. De leden, meer als 60 in getal, stortten ieder een gros (6 cent) per week in het fonds.
Was het animo om te schieten in voorgaande jaren afgenomen, op het eind van de 19e eeuw herleeft het schutterswezen in het Limburgse land. “Het is vermaak, dat zoo recht in den smaak van het volk valt”. Voor zover het geen aanleiding geeft tot grove misbruiken verdient het aanmoediging.
De schuttersgilden immers dragen, indien zij het godsdienstig karakter niet verloren hebben, veel bij tot opluistering van processieën en zijn bij begrafenissen, zoo er orde heerscht, vooral indrukwekkend. Daarboven is het een zeer onschuldige oefening, die, mocht ooit het Vaderland door een vijand worden aangevallen, zal blijken niet geheel doel- en nutteloos te wezen. Het Godsdienstige aspect, zoals geciteerd, liet Sint Martinus niet verloren gaan en kreeg een eigen cachet op 11 november: naamfeest van Sint Martinus, die begon met een H. Mis, waarna de ”teerdag” werd voortgezet in de vele etablissementen die Maasbree rijk was, evenzeer een goede gewoonte……
Jaarlijks hield Sint Martinus tot op heden haar ”Koningsvogelschieten” en werden/worden schuttersfeesten in het Limburgse bezocht. Naast het prijsschieten in de regio werden ook de grote schuttersfeesten, zoals het OLS bezocht door Sint Martinus.
Schieten dient geoefend te worden, vandaar dat de Maasbreese schutten de eerste jaren niet erg succesvol deelnamen en men pas in 1904 het eerste zilver binnen”schiet” op een concours in Horst.
Nadat de schutten zich voorheen moeten ”behelpen” met de schietbomen van de oude schutterijen kregen zij in 1908 vergunning voor het oprichten van een schietboom op een perceel aan het ”kanaal”. In 1911 word het heuglijke feit herdacht dat de schutterij 25 jaar bestaat. Als hoogtepunt van dit jubileumfeest besluit men een ”groot Oud Limburgsch schuttersfeest” te organiseren.. Dit vindt plaats op 9 juli en men hoopt dat dan ”de tram in staat gesteld is de talrijke bezoekers naar Bree te vervoeren”. Deze illusie ging echter in rook op, want door het enorm gekrakeel rond de tram ging deze pas in 1912 rijden…. In 1914 breekt dan de Eerste Wereldoorlog uit en de 4 jaren doet men het rustig aan en de lust tot schieten ebt langzaam weg. In 1921 kreeg een aantal wakkere leden echter heimwee naar het knallen der schoten en de reuk van polver. Zij stichtten een schietvereniging op met de toepasselijke naam ”Volharding”, hoewel de meeste leden daarbij toch trouw aan ’t vaan van Sint Martinus bleven. Koningen zijn dan in de volgende jaren de schutters van ”Volharding”, terwijl Sint Martinus zich vooral bezig houdt met ziekenfondszaken. Ook aan Bondsfeesten en het OLS wordt deelgenomen, benevens de kleinere schuttersconcoursen. In 1936 herdenkt de vereniging haar 50-jarig bestaan. In 1939 koopt men een zilveren Koningsketting en een nieuw schild ter herdenking van dit heuglijke feit. Weer vertroebelen de Europese sferen. Hitler begint een waanzinnige oorlog, die ook de activiteiten van de schutterijen lam legt. De wapens moeten ingeleverd worden.
Vanaf 1946 herleeft de ”fiere houding der rechtgeaarde schutten” en begint men ook in de gelederen van Sint Martinus weer te knallen. In 1955 waren de broeders van Sint Martinus weer zodanig weerbaar en in macht gegroeid dat ”Volharding” zich voor een fusie niet hoefde te schamen en men weer eendrachtig schoot op de schietbomen, in Maasbree en elders…
Men heeft toen tevens de gelegenheid benut om de schutterijzaken te scheiden van de ziekenfondszaken, over welke afdelingen een afzonderlijk bestuur met eigen beheer van financiële middelen werd benoemd.
Door de oprichting van een drumband in 1953 kon Sint Martinus met een echt korps vooraf - met klaroengeschal - aantreden op de schuttersfeesten. De band tussen trommelkorps (de drumband) en schutterij is altijd zeer goed gebleven.
Om de financiële problemen op te lossen vindt men in 1954 een nieuwe bron van inkomsten. OMA komt voortaan ieder jaar in Maasbree!!
OMA is het ophalen van Oude Materialen: oud ijzer, koper, lood, lompen enz.
De eerste actie is een succes, zodat men al in hetzelfde jaar overgaat tot aanschaf van nieuwe uniformen.

In 1961 bestaat Sint Martinus 75 jaar. Dit feest word gevierd met een ”grandioos” schuttersfeest, gehouden op het voetbalveld. Echter het weer was miserabel, het regende aanhoudend.
Op 19 april 1966 plaatst Sint Martinus twee schietboominrichtingen aan de Sevenumseweg. Het daarvoor gebruikte schootsveld was meer en meer bebouwd geworden en bood te weinig ruimte voor de schutterij. In 1970 werden nieuwe uniformen aangeschaft en 1 jaar later ook een splinternieuwe buks. In 1973 richt men het nieuwe schietterrein in met 8 schietbomen en een lokaal, ”de schutterskiët”.
Deze opening werd gevierd met een uitbundig feest. Burgemeester Defesche schoot de nieuwe harken in.
In 1975 krijgt de kas van de schutterij een nieuwe impuls: men organiseert een jaarlijks ”Schietfestijn” voor drietallen, welke gevormd worden door plaatselijke verenigingen, buurtverenigingen, families, vriendenclubs e.d. Hieraan werd in grote getale deelgenomen door de bevolking. Voorbij zijn de tijden dat men krap bij kas zat. In 1978 steekt men zich opnieuw geheel in het nieuw en komt er ook een nieuw vaandel. In 1985 valt weer een hoogtepunt te constateren in de lange historie van Sint Martinus. De ”kiët” is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een prachtig ”schutterslokaal”, ontstaan door noeste arbeid van vooral de oud leden. Tot september 2009 maakte Sint Martinus steeds gebruik van dit lokaal. Alleen kan men jaren geen wedstrijden meer houden op het schuttersterrein omdat de grondeigenaren van het schootsveld hier geen toestemming meer voor gaven. In 2003 is er nog een kogelvanger geplaatst, maar doordat de gemeente de grond opeist i.v.m. uitbreiding van het industrieterrein is verplaatsing noodzakelijk geworden. De schutters worden gejaagd !!!
Om de onderlinge band te versterken worden er heden binnen de schutterij allerlei evenementen georganiseerd, zoals: onderlinge wintercompetitie windbuks schieten. Ieder jaar een Martinusdaag :op deze dag worden alle vrijwillegers die op een of andere wijze werkzaamheden hebben verricht voor de schutterij met hun echtgenotes uitgenodigd voor een grote barbeque met amusement.. Een jaarlijkse (v.a. 1984 ) uitwisseling met St. Thomas van Aquino ,waarop om wildpaketten word geschoten. Ook worden tussendoor bezoeken gebracht aan schietwedstrijden. Op dat moment heeft Sint Martinus een 40 tal leden. Uitbreiding hiervan is moeilijk. Zeker als men beseft dat het ”Verenigingsschieten” door een gebrek aan schootsveld niet meer mogelijk is. Hierdoor moet men niet alleen een jaarlijkse financiële injectie missen, maar nog erger is het feit, dat de afstand tussen bevolking en schutterij steeds groter wordt. Ook de overheid heeft grote steken laten vallen. Men heeft een eeuwenoude traditie de dorpen uitgejaagd. Met het oog op de ontwikkelingen in 2008 ziet de toekomst er voor Sint Martinus echter wat rooskleuriger uit. Wat in al die jaren opgebouwd is door een andere generatie mag nooit verloren gaan voor de gemeenschap.
In 2009 krijgt onze schutterij de beschikking over een nieuwe schutterslocatie. In Maasbree, aan de Schorweg 6, werd in 7 maanden tijd door de eigen leden een compleet nieuw schuttersterrein aangelegd. Er werden 2 geluidsarme wattenbakken geplaatst en een schitterend nieuw clubhuis gebouwd. Een aanwinst voor Maasbree en geheel schuttersminded Limburg. In 2010 kwam er een derde kogelvanger bij en nu kan men wedstrijden schieten voor 12 buksen. Inmiddels heeft de schutterij 96 leden en is Up to date voor de toekomst. Lang leve de schutterijen, lang leve St. Martinus.